Η Φύση της Ψυχής

(ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ)

Η Ψυχή στην “Ουσία” της είναι ΕΙΝΑΙ, “Κατάσταση και Συνείδηση Ύπαρξης”... κι όχι κάποια Ενέργεια, Δύναμη, Άυλη Ουσία... αν και χρησιμοποιούνται καταχρηστικά αυτοί οι όροι.... Και, μολονότι, όλα τα όντα (που έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους) έχουν “Εμπειρία του Είναι”, εν τούτοις αδυνατούν να κατανοήσουν από Που Πηγάζει, Που Εδράζεται, Τι Έκταση έχει, και τι Δυνατότητες κρύβονται στο Φαινόμενο της Ύπαρξης. Αδυνατούν να διερευνήσουν σε βάθος την Ύπαρξή τους, και περιορίζονται είτε σε εξωτερικές εκδηλώσεις της, είτε σε εξωτερικά φαινόμενα... Η Ψυχή είναι περισσότερο “Συνειδητή Παρουσία”, Απροσδιόριστη στο Μέγεθος και τις Ιδιότητές της... κι όχι κάτι συγκεκριμένο που μπορεί να προσδιορισθεί στη δομή του, στις εκδηλώσεις του, στις ιδιότητές του...
Με αυτή την έννοια η Ψυχή μπορεί να είναι Άπειρη αλλά μπορεί και να περιοριστεί. Μπορεί να Υπάρχει χωρίς εκδηλώσεις, αλλά μπορεί και να εκδηλώνεται σαν πνεύμα, σαν νους, σαν ενέργεια, και να εμψυχώνει την ύλη... Μπορεί να είναι Ελεύθερη από οποιοδήποτε σταθερό τρόπο λειτουργίας, αλλά μπορεί και να λειτουργεί μέσα από ένα συγκεκριμένο φορέα, “δευτερεύουσα κατασκευή και σύνολο φαινομένων”... Μπορεί, με άλλα λόγια, να έχει ένα Απόλυτο Χαρακτήρα αλλά και ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο τρόπο εκδήλωσης, μέσα από περιοριστικούς όρους ύπαρξης και λειτουργίας...
Η Ψυχή Είναι η Ύπαρξη, η Πηγή, το Στήριγμα, και το Όριο όλων των φαινομένων (υποκειμενικών καταστάσεων και αντικειμενικών φαινομένων). Η “δημιουργία” δεν είναι μία σταθερή κατασκευή και πραγματικότητα που υπάρχει σταθερά, αλλά ένα “γίγνεσθαι της Ύπαρξης” με τους όρους του πνεύματος, της νόησης, της ενέργειας, και της υλο-ενέργειας που συγκροτεί το φυσικό σύμπαν... Κι ενώ η Ύπαρξη Μένει έξω από όλο αυτό το γίγνεσθαι, ταυτόχρονα είναι η Ύπαρξη που “ουσιώνει” αυτό το γίγνεσθαι... Έτσι η Ψυχή Είναι και Εκτός και Εντός της “δημιουργίας”. Είναι και Ελεύθερη και δεσμευμένη στους περιοριστικούς παράγοντες των κατώτερων εκδηλώσεών της... Η Πλήρης Αυτογνωσία οδηγεί στην Απεραντωσύνη της Ελευθερίας... Η “συσκότιση” οδηγεί στη δέσμευση μέσα στους κόσμους και στο σύμπαν, σε μία περιορισμένη ζωή...
Η Ψυχή είναι σαν τον Ωκεανό, που όντας αυτό που είναι, μπορεί να εισχωρήσει και σε ένα μπουκάλι... Ο Ωκεανός είναι ταυτόχρονα ο Ωκεανός που περιβάλλει τα πάντα, αλλά είναι και μέσα στο μπουκάλι με τους περιοριστικούς και περιορισμένους όρους του μπουκαλιού. Εξαρτάται πως το βλέπουμε, πως το ορίζουμε... Αν Ορίζουμε την Φύση του Ωκεανού ή την περιορισμένη συμπεριφορά του μέσα στο μπουκάλι. Αλλά ο Ωκεανός μέσα στο μπουκάλι είναι ο Ίδιος ο Ωκεανός, κι όταν ξεπερνούνται οι περιοριστικοί παράγοντες του μπουκαλιού αποκαλύπτεται ο Ωκεανός στην Απεραντωσύνη του...
Έτσι όλοι οι ορισμοί που προσπαθούν να δώσουν φιλόσοφοι και θεολόγοι στο ΕΙΝΑΙ, στο Παγκόσμιο Πνεύμα, στον Κοσμικό Νου, στην Ψυχή του Κόσμου, στην Ύλη, αλλά και στην ατομική οντότητα (και την σχέση της με το Παγκόσμιο), είναι όλοι ορισμοί, όλα ισχύουν και τίποτα δεν ισχύει. Πρόκειται μόνο γιά νοητικές κατασκευές που ορίζουν τα πράγματα από την οπτική γωνία που επιλέγουμε κάθε φορά...
Με άλλα λόγια όλα ισχύουν, τίποτα δεν ισχύει. Η Πραγματικότητα Είναι Ζωντανή, Είναι Ζωή, δεν είναι αποσπασματικές εικόνες που μπορεί να έχει η ανθρώπινη σκέψη... Η Ψυχή Είναι Μία; Η ψυχή του κάθε όντος είναι η Ίδια η Ψυχή του Σύμπαντος Κόσμου; Υπάρχει ατομική ψυχή ξέχωρη από την Συμπαντική Ψυχή;... Η Εμπειρία της Ζωής δείχνει ότι μπορεί να ισχύουν όλα, άρα τίποτα δεν ισχύει κατ' αποκλειστικότητα...
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Ψυχή μπορεί να εξελιχθεί... δηλαδή να Αναδυθεί από όλες τις περιορισμένες καταστάσεις σε μία πιό Διευρυμένη Αντίληψη της Ύπαρξής της. Με αυτή την έννοια μιλάμε γιά Απελευθέρωση της Ψυχής, γιά Αναζήτηση, Βαθιά μέσα μας, της Πηγής της Ύπαρξης, της Έκτασης της Ύπαρξης, της Φύσης της Ύπαρξης... Είμαστε η Ύπαρξη που στο Απόλυτο Μέγεθός Της Ονομάζουμε Απόλυτη Πραγματικότητα, Θεό, κλπ.... Προερχόμαστε Από Αυτό, Στηριζόμαστε σε Αυτό, Αναφερόμαστε σε Αυτό... κι όταν ξεπερνάμε τους περιοριστικούς όρους της γήινης ύπαρξης Αναδυόμαστε προς Αυτό το Άπειρο... Αν Ταυτίζουμε την ύπαρξή μας με Αυτή την Μεγάλη Ύπαρξη, ή αν “θεωρούμε” πραγματική την περιορισμένη ύπαρξη κι Αναδυόμαστε με την Ένωση με τον Άπειρο Θεό, στην Απεραντωσύνη της Φύσης Του... στην πραγματικότητα λίγη σημασία έχει... Τελικά όλοι οι Δρόμοι Οδηγούν στον Άπειρο Θεό, στην Πλήρη Ελευθερία της Ψυχής μέσα στο Άπειρο, στην Αιωνιότητα, και στο Χωρίς Ιδιότητες... Η Ψυχή δεν είναι ούτε ψυχοσωματική διεργασία μέσα στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα του γήινου σώματος, ούτε ενέργεια, ούτε νους, ούτε πνεύμα: Είναι Το Χωρίς Ιδιότητες Υπόβαθρο, που Γεννά τα πάντα, Στηρίζει τα πάντα, κι Υποδέχεται τα πάντα Μέσα Του: Όλα Οδηγούν στον Μεγάλο Πατέρα...